|
|||
Lost Under Heaven, meestal als LUH geschreven, is een tweekoppige band bestaande uit de Nederlandse kunstenares Ebony Hoorn en de Brit Ellery James Roberts. De twee ontmoetten elkaar in Manchester in 2012. Ellery zit aan de grond, hij heeft op dat moment net besloten zijn succesvolle band WU LYF (World Unite, Lucifer Youth Foundation) te verlaten, en voelt zich depressief. De ontmoeting met Ebony brengt daar verandering in. Het klikt meteen en samen besluiten ze een band op te richten. Zijn rauwe gepijnigde uithalen blijken perfect te harmoniseren met de diepe warme stem van Ebony, waardoor er een heel eigen en bijzonder geluid ontstaat. Vrij snel brengen ze het album ‘Spiritual Songs For Lovers To Sing’ uit, dat lovende recensies krijgt vanuit alle hoeken maar dan is het een tijdje stil rondom de twee. Nu, een aantal jaar later, is daar Bunny’s Blues, de tweede single van ‘Love Hates What You Become’ dat pas verschenen is. Het optreden vond plaats in de bar van Trix en had door de beperkte opkomst meer weg van een huiskamerconcert, alleen tafeltjes en stoelen ontbraken om het knus te maken. Een mysterieus deuntje leidde Roberts en Hoorn naar het podium met nog een derde speler in hun spoor, drummer Ben Kelly. Gehuld in duisternis werd door Ellery en een pianodeuntje “I & I” aangevat. Met wat belichting en de zachte maar tegelijk ook licht dreigende stem van Ebony werd deze song knap geassembleerd. Net zoals de muzikanten was het publiek zéér enthousiast. Met “Come” en “Bunny’s Blues” bouwden ze verder aan de vette geluidsmuur die het trio optrok. In “Most High” ging het de zweverige doch snedige toer à la The Jesus & Mary Chain op en het daaropvolgende, nog tragere “Black Sun Rising” refereerde naar Mazzy Star. Heel knap, intiem, intens door de diepe, sombere zang en de zachte drumroffels. Uit de ietwat oudere doos werd niet alleen “Lost Under Heaven” maar ook de scherpe gitaren terug van stal gehaald en krachtig bijgestaan met een bloedrode belichting. Naadloos ging deze over in het iets rustigere “Serenity Says” en vervolgens het meeslepende “Savage Messiah” dat een enorm geile sound de zaal injoeg. Genoeg romantiek moet Ellery gedacht hebben toen hij de EDM-beats van “$oro” ontbond. De man voegde zich tussen het volk dat dit in dank aannam. Er hing een heel andere sfeer maar gek genoeg paste die wel bij al het vorige dat LUH gebracht had. Het verschil met “Here Our Moment Ends” kon bijna niet groter. Hiermee zocht het drietal wederom de zweverige contreien op die ze nog even verder aanhielden in “The Breath Of Light”. Bij het invallen van Ebony’s stem werd het nummer stelselmatig opgetrokken en wipten ze weer de krochten van een groezelige kroeg binnen. Daar vertoefde LUH wat langer met “For The Wild” om te eindigen met hun oudste nummer “Lament”. De rustige start werd gestaag aangevuld met bombastische drums zodat het een laatste keer ontplofte met het scanderende You’ve fucked up this world but won’t fuck with me. Dirk Vanhees Setlist:
|
|||
|